Benedicte Maurseth (1983) is een bijzondere muzikante, geworteld in de traditie maar toch met een visionaire blik, de unieke klank van haar Hardanger viool laat zowel de vanzelfsprekende fragiliteit horen als wel de rauwe kracht van de menselijke geest, zo staat het in de tekst van de bijsluiter, het klinkt wat pathetisch maar er schuilt wel een vorm van waarheid in. De Hardanger viool is een Noorse viool met behalve de 4 melodiesnaren nog 4 of meer resonantiesnaren die het instrument extra galm meegeven. De kam is vlakker dan op een gewone viool. Benedicte speelt al 28 jaar viool, ze kreeg onderwijs van een icoon in de wereld van de Hardanger viool Knut Hamre. De traditionele muziek uit Hardanger is haar specialiteit, ze studeerde aan de prestigieuze Ole Bull Academie waar ze een studie volgde in Noorse volksmuziek, de laatste jaren heeft zij haar terrein uitgebreid naar de Noorse nationale volkszang (kveding). In 2007 werd ze bekend bij een groter publiek door haar verkiezing als “ Norway ‘s Young Folk Musician of the year”. Maurseth heeft ook nieuw materiaal gecomponeerd voor de Hardanger viool, solo werk en ook voor andere gezelschappen. Na “Alde” uit 2010 is dit haar tweede solo album, verder heeft ze diverse albums opgenomen met anderen.

Sommige nummers op dit album dateren van heel lang geleden, het oudste “Huldeslatt I & II” komt uit het oeuvre van Eirik Medas die leefde van 1769 tot 1854. Maar letterlijk vertolken ligt niet in de aard van Benedicte, ze geeft er toch haar eigen draai aan. Voor luisteraars die niet bekend zijn met de fijne kneepjes van het vioolspel (zoals ik) is het moeilijk om de technische variaties die ze toepast echt te kunnen volgen. Dus blijft er een globaal beeld over en klinkt de muziek vooral als een soort soundtrack bij een natuurfilm over de Noorse fjorden. Een uitzondering vormt het nummer “Og fargane skiftar pa fjorden” (en de kleuren op de fjord verschuiven) dat een vocale bijdrage kent van Benedicte en dat gaat haar uitstekend af. Mooi, maar acht nummers lang alleen de Hardanger viool is misschien wel wat (te)veel voor de argeloze toehoorder.

Jan van Leersum.